ரயிலில் வந்த மயில்!!

சென்னை செல்லும் திட்டத்துடன் கோவையில் இன்டர்சிடி எக்ஸ்பிரஸ்ஸைப் பிடித்த சமயம், சென்னையில் பல புதிய அனுபவங்கள் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு என்னிடம் இருந்ததே தவிர, ரயிலிலேயே ஒரு வித்தியாசமான அனுபவத்தைச் சந்திப்பேன் என்று எதிர்பார்க்கவே இல்லை. நான் ரிசர்வ் செய்திருந்த எண்ணைக் கண்டுபிடித்து இருக்கையில் அமர்ந்து, 'விண்ட்மில்ஸ் ஆஃப் காட்' புத்தகத்தை எடுத்து மேயத் தொடங்கினேன். அப்போ என் எதிர் சீட்ல அந்தப் பெண் வந்து உட்கார்ந்தாள். சுமாராக 30 வயது மதிக்கலாம். ஜன்னலோரமாக நின்றிருந்த அவளின் பெற்றோர் அட்வைஸிக் கொண்டிருந்தனர். "பாத்துப் போம்மா... அங்க போய்ச் சேர்ந்ததும் ஃபோன் பண்ணு" போன்ற வார்த்தைகளால் அந்தப் பெண் தனியாகப் பயணிக்கப் போவதை உணர்ந்து நிமிர்ந்து அவளைக் கவனித்தேன்.

வட்ட முகம், கோலிக்குண்டு கண்கள் என லேசாய் நஸ்ரியா சாயலில் இருந்தாள். (டேய் ஆவி... நீ நஸ்ரியாவை இழுக்காம இருந்தாதான் எல்லாரும் ஆச்சரியப்படுவாங்கன்னு ஒரு குரல் அசரீரியாய் ஒலித்தது). 'எங்கேயோ பார்த்த முகம்' என்று என் மனதிற்குள் ஒரு மணி அடித்தது. அடுத்த சில நிமிடங்களில் ரயில் நகர ஆரம்பிக்க, உள்ளே திரும்பி என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள். ஒரு முறை திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டேன். என் பக்கத்து இருக்கைகளும் சரி, அவள் அருகில் இருந்த இருக்கைகளும் சரி காலிதான்... கீழே குனிந்து ஸிப்பை சரியாகப் போட்டிருக்கிறேனா என்று சரிபார்த்துக் கொண்டேன். அட.. எல்லாம் கரெக்ட்... என்னைப் பார்த்துத்தான் சிரிக்கிறாள். நானும் ஒரு புன்னகையைச் சிந்தினேன். வாத்தியாரின் நம்பரை டயல் செய்து, "சார், வண்டியை எடுத்துட்டாங்க" என்றேன். "எடுக்கறதுக்கு அதென்ன டெட் பாடியாய்யா? வண்டி கிளம்பிருச்சு, நான் கோவைய விட்டுக் கிளம்பிட்டேன்னு வேற ஏதாவது வார்த்தைல சொல்லக் கூடாதா?" என்ற அவரின் பதிலுக்கு வாய்விட்டுச் சிரித்தேன். அவள் திரும்பி என்னைப் பார்க்க... மறுபடி 'எங்கோயோ பார்த்திருக்கோமே...' என்று என்னுள் அடுத்த மணி!

ரயில் திருப்பூரை அடைந்தபோது ஐந்து வயதுச் சிறுவனுடன் ஏறிய ஒரு ஆசாமி இருக்கை எண்ணைச் சரிபார்த்து அவள் அருகில் அமர்ந்தார். 'விண்ட்மில்'லின் தீவிரம் என்னை இழுகக, சில பக்கங்கள் படித்துவிட்டு நிமிர்ந்தபோது அவள் அந்த ஆசாமியுடன் சகஜமாக பேசிச் சிரித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்ததும் என் காதோரம் லேசாய்ப் புகை! அந்தச் சிறுவன் மூளை வளர்ச்சியடையாத சிறுவன் என்பது பார்த்தாலே தெரிந்தது. இவர்கள் இருவரையும் மலங்க மலங்கப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். "ஏய்... இந்த மாதிரி செப்பல்ஸ் நான் ராஜஸ்தான்ல லாட்டா வாங்கிட்டு வந்துருவேன். உங்க கடைய விட, எங்க கடையில இன்னும் சீப் ரேட்ல விக்கறோம் தெரியுமா...?" என்று அவன் சொன்னதை வைத்து அவள் அப்பாவும், அவனும் செருப்புக் கடை ஓனர்கள் என்பது புரிந்தது.

அடுத்த ஸ்டேஷனில் இன்னும் சிலர் ஏறவும், என் அருகாமை இருக்கைகளும் எதிர் இருக்கைகளும் நிரம்பின. அவர்கள் இருவருக்கும் அருகில் ஒரு வயதான பெண்மணி வந்து அமர்ந்தார். மீண்டும் நான் புத்தகத்தில் மூழ்கி சில பக்கங்களைக் கடந்துவிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்த பொழுது, அவள், அவன் தோளில் சாய்ந்து குறுந்தூக்கம் மேற்கொண்டிருந்தாள். இப்போது லேசாய் அல்ல... பலமாகவே புகை! ஹஹ்ஹஹ்ஹா...! 'போங்கடா நீங்களும் உங்க நெர்ர்ருக்கமும்' என்று மனதுக்குள் சபித்தபடி மீண்டும் மர்மத்தை அள்ளித் தெளித்த புத்தகத்தின் பக்கங்களில் ஆழ்ந்து போனேன்.

மூன்றாவது முறையாக புத்தகத்தை கீழே கிடத்திவிட்டு நான் நிமிர்ந்தபோது அவள் இருக்கையில் இல்லை. அவன் அருகில் அமர்ந்திருந்த அம்மாள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். "கோயமுத்தூர்ல நல்ல ஹாஸ்பிடல் இருக்கு. ............. ஹாஸ்பிடல் எனக்குத் தெரிஞ்ச இடம்தான். அங்க பையனைக் கூட்டிட்டுப் போனா நல்லா ட்ரீட்மெண்ட் கொடுப்பாங்க..." என்று சொல்லவும், அவள் சீட்டில் வந்து அமரவும் சரியாக இருந்தது. (இல்லாவிட்டால் என்ன குடிமுழுகி விடும்?) அவளிடமும் அதையே அந்த அம்மாள் சொல்ல, அவள் புன்சிரித்து, "பாக்கணும்.." என்றாள். ஓ...! இவர்கள் கணவன் மனைவி தானா? அடுத்த ஸ்டேஷனில் அவன் ஏறியதால் நான்தான் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு விட்டேனோ அவர்களை...? என்று என் தலையில் நானே குட்டிக் கொண்டேன் - மானசீகமாய்!

பொதுவாக பயணங்களில் அருகில் வருபவர்களிடம் பேச்சுக் கொடுத்து, அசடு வழியும்/வாங்கிக் கட்டிக் கொள்ளும் ரகம் அல்ல நான் என்பதால் இதைப் பற்றி மேலே எதுவும் நினைக்காமல் மீண்டும் புத்தகத்தில் ஆழ்வதும், அவ்வப்போது நிமிர்கையில் அவர்களின் நெருக்கத்தைக் கவனிப்பதுமாக பொழுது ஓடிக் கொண்டிருந்தது - ரயிலும் கூடத்தான்! இத்தனைக்கு இடையிலும் 'எங்கே பார்த்தேன் இவளை?' என்ற கேள்விப் புழுவும் மனதில் குடைந்து கொண்டேதான் இருந்தது.

சென்னை சந்திப்பில் ரயில் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டு நிற்பதற்கான ஆயத்தமாக மெதுவான சமயம் புத்தகத்தை மடித்து என் பேகில் வைத்துவிட்டு நான் நிமிர்ந்தேன். அவர்கள் இருவரும் கண்ணில் படவில்லை. ரயிலிலிருந்து இறங்குவதற்காக நின்ற க்யூவில் நானும் சேர்ந்து கொண்டபோது எனக்கு இரண்டு பேருக்கு முன்னே அவள் நின்றிருந்தாள். அவன்...? என்று நினைத்தபடியே நான் கீழே இறங்க, எனக்கு முன்னால் இறங்கியிருந்த அவளை இரண்டு முதிய தம்பதிகள் வரவேற்று, "பயணம்லாம் சுகமா இருந்திச்சா?" என்று விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களைக் கடந்து நான் முன்னேற, கம்பார்ட்மெண்ட்டின் முன் வாசல் படிகளில் தன் மகனுடன் இறங்கிக் கொண்டிருந்தான் அவன். அவள் இருக்கும் பக்கமே திரும்பாமல் விறுவிறுவென நடந்து சென்று விட்டான்.

ஆஹா...! அவனுக்கு அவள் சம்சாரம் என்று நான் நினைத்தது தப்பா? இது சம்சாரம் அல்ல, சமாச்சாரமா? என்னடா இது கொடுமை...! என்று மனதுக்குள் புலம்பியபடியே நான் வந்து கொண்டிருந்த சமயத்திலும் 'எங்கே பார்த்திருக்கிறோம் அவளை?' என்ற கேள்விக்கு மட்டும் விடை தெரிந்த பாடில்லை. "சரிதான்... விடை தெரிஞ்சுட்டா மட்டும் என்ன பண்ணிடப் போறோம்? விட்டுத் தள்ளு இந்த நினைப்பை" என்று என்னை நானே கடிந்தபடி ஸ்டேஷனை விட்டு வெளியே வந்தேன். சென்னை என்னை வரவேற்றது...! அங்கு சந்தித்த மனிதர்கள், அனுபவங்கள் எல்லாம்...

.....இன்னும் வரும்...!

( இது என்னுடைய இருநூறாவது பதிவு.. இதுவரை எனக்கு நீங்கள் அளித்து வந்த ஊக்கமும், ஆதரவும் இனியும் தொடர வேண்டுகிறேன். வாசகர்கள்  அனைவருக்கும் என் நன்றிகள்!! )

டிஸ்கி : மேலே உள்ளது என் அனுபவம், ஆயினும் அதை உள்வாங்கி  எழுத்தில்  வடித்து உங்களுக்கு படைத்தது ஒரு பிரபல பதிவர். எழுத்து நடையை வைத்து யாரென்று கணியுங்கள் பார்க்கலாம்!!