கடவுள் எனும் கோட்பாடு -1 (காக்கும் காவலன்)

                           

                             என் கண்கள் சிவந்து போயிருந்தன. கண்களுக்கு கீழ் பல வருடம்  FC வாங்காத வண்டியில் மண்ணெண்ணெய் ஊற்றி ஓட்டும் போது வெளிவரும் புகையின் கரிய நிறம் அப்பியிருந்தது. மனதிலோ விடிய விடிய ஜெகன் மோகினி பார்த்துவிட்டு, விடிந்ததும் ஜெயமோகன் புத்தகத்தை படித்ததால் என்ன உணர்வு ஏற்படுமோ அதுபோன்ற ஒரு விதமான குழப்பமும், வருத்தமும், பயமும் கலந்த உணர்வும் இருந்தது. கண்கள் அகல விரிந்து தொலைக்காட்சியில் தினமும் பார்த்து ரசிக்கும் ஜெர்ரியை தேமே என்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. விடை இல்லா விடுகதையாய் வாழ்க்கை, கார்ப்பரேஷன் தெருவிளக்கைப் போல் ஒரு பிடிப்பில்லாமல் மின்னி மின்னி அணைந்து கொண்டிருந்தது.. இது போன்ற நிகழ்வுகள் என்னைப் போன்ற மனசாட்சிக்கு பயப்படும் மடசாம்பிராணிகளுக்கு மட்டும் தானா அல்லது ஏய்த்துப் பிழைக்கும் ஏட்டுச் சுரக்க்காய்களுக்குமா?

                                   நேசம், பாசம் எனும் உறவுகள் பொய்த்தபின் புதிய உறவுகளை ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்தது மனது. ஏமாற்றமும், அவமானமும் ஒரு புறம் துரத்த, ஏக்கங்களும், நினைவுகளும் மறுபுறம் துரத்த மன்னித்தல், மறத்தல் என்னும் மனிதம் தாங்கிய நிலைகளைத் தாண்டி வெகுதூரம் ஓடித் தொலைந்த மனது களைத்துப் போன ஒரு நொடியில் மரணம் வேண்டி யாசித்தது. எழுபிறப்பில் நம்பிக்கையில்லை, இவ்வொரு பிறப்பே தேவையில்லை, எனை ஆட்கொள்ள இறைவன் அவன் வந்தபாடில்லை. "அவன்" இருக்கின்றானா என்ற கேள்வியேதும் தோன்றவில்லை. இருந்திருந்தால் இந்நேரம் என் துயர் தீர்க்க வந்திருப்பானே..  எங்கே அவன், என்றாவது ஒருநாள் அவனை சந்திக்கும் வேளையில் கேட்பதற்காய் நெஞ்சில் ஓராயிரம் கேள்விகள். எங்கே அவன்.. இன்றைய என் மனநிலையை சந்திக்கும் துணிவற்ற கோழையாய் விண்ணுலகை விட்டு என் வாசல் வர பயந்தானோ?  வதம் செய்து வாரணம் ஆயிரம் கொன்றானே, அரக்கர்களை அழித்து துவம்சம் செய்தானே, இன்று என் முன் வர துணிவில்லையோ?

                                 "டொக், டொக்.. " என் வாசல் கதவு தட்டப்பட்டது. தேவன் தேரில் வந்திருப்பானோ? இல்லை தேவதூதனை காற்றில் அனுப்பி இருப்பானோ? காலை நேரம் ஒருவேளை போஸ்ட் மேனோ? பலவாறாய் சிந்தித்தபடியே வாயிலை திறக்க "மச்சி, தூங்கிட்டு இருந்தியா? "  கருநிற உடையில் நண்பனின் குரல். மங்கலாய்த் தெரிந்தது அவன் உருவம். "என்ன மச்சி, டல்லாயிருக்கே, வா வெளியே போவோம்".  எங்கே என்று கூட கேட்கத் தோன்றவில்லை. கால்சட்டையை அணிந்துகொண்டு அவன் காரில் ஏறி பயணித்தேன். ஏறும் போதுதான் கவனித்தேன். பின்சீட்டில் அவன் பெண் குழந்தை. பத்து வயதிருக்கலாம். "அங்கிள் நீங்க ஸ்விம் பண்ணுவீங்களா" என்றது. புதுமுகமாய், அறிமுகமாய் இருந்த என்னைப் பார்த்து பல நாட்கள் பழகிய தோரணையில் அந்த பிஞ்சுக் குழந்தை என்னிடம் கேட்டதை வித்தியாசமாய் உணர்ந்தேன். "உன் பேர் என்னம்மா" என்றேன். "நீங்க என் கூட பிரெண்ட் ஆனா தான் சொல்வேன்" என்றது. புதிய உறவுகளை ஏற்கப் போட்டிருந்த தடை உத்தரவை தற்காலிகமாய் தள்ளி வைத்தேன்.

                                  கஷ்டப்பட்டு வரவழைத்த புன்னகையோடு "ம்ம்..ஒக்கே. பிரெண்ட்ஸ்" என்றேன். நட்புக்காய் கைகுலுக்கியவாறு அந்தச் சிறு பெண் தன் பெயரை சொன்னாள். ஆன்மீகத்தில் நம்பிக்கை உள்ளவர்களுக்கு அப்பெயர் திங்களின் மறுபெயர். நாஸ்திகம் பேசுவோர் அதை நடிகை ஜோதிகாவின் கடைசி திரைப்பெயராய் உணர்ந்து கொள்வர். "ஸ்விம்மிங் தெரியுமா உங்களுக்குன்னு கேட்டேன்" என்றவளுக்கு "ம்ம்.. கடப்பாரை நீச்சல்" என்று சொல்லி சிரித்தேன். என் காமெடி அந்த சிறு பிள்ளைக்கு புரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.. "டாடி, இந்த அங்கிளுக்கு ஸ்விம்மிங் தெரியுமாமே" என்று அப்பாவியாய் கேட்டது.. "இல்லம்மா, அங்கிளுக்கு தெரியாதுன்றத தான் அப்படி சொல்றார்" என்று விளக்கினான் நண்பன். அந்தப் பெண் அந்தக் கேள்வியை கேட்டதற்கான அர்த்தம் எனக்கு கார் அந்த ஸ்விம்மிங் பூலின் வளாகத்தினுள் நுழையும் போதுதான் புரிந்தது..

                                     காரை பார்க்கிங்கில் நிறுத்திவிட்டு உள்ளே சென்றோம்.. செல்லும்போதே நண்பன் என்னிடம் "உள்ளே ஒரு பெரிய பூல் இருக்கும். ஸ்விம்மிங் தெரிஞ்சவங்க அங்கே நீச்சலடிச்சுட்டு இருப்பாங்க. பக்கத்துல ஒரு சின்ன பூல் இருக்கும். அங்கே சின்ன பசங்க, ஸ்விம்மிங் தெரியாதவங்க எல்லாரும் மிதக்கலாம்.. உன் கழுத்தளவு தான் தண்ணி இருக்கும். அது சேப். என்றவாறு தன் பெர்முடாவை அணிந்துகொண்டான். அவன் கொண்டு வந்திருந்த ஒரு சார்ட்ஸை எனக்கு கொடுத்தான். அதற்கு முன் பலமுறை நீச்சல் குளத்தில் இறங்கியிருந்தாலும் ஒரு பாதுகாப்பு வளையத்துடன் தான் இறங்கியிருக்கிறேன். ஆனால் அன்று எதோ நம்பிக்கையில் அந்த சிறிய குளத்தில் இறங்கினேன். நன்றாக நீச்சல் தெரிந்த காரணத்தால் நண்பன் பெரிய குளத்தில் நாலைந்து முறை அக்கரைக்கும் இக்கரைக்கும் சென்று வந்தான். அந்த சின்னத் தேவதையும் இப்போது எடை இழந்த மீனாய் மிதந்து கொண்டிருந்தாள். "பிரெண்ட்,, உங்களுக்கும் நான் ஸ்விம்மிங் சொல்லித் தரட்டுமா" என்றாள். என் பதிலுக்கு காத்திராமல் சில நீச்சல் முறைகளை சொல்லிக் கொடுத்தாள்.

                                           கொஞ்ச நேரம் அந்த சிறிய நீச்சல் குளத்தில் இருந்த எனக்கு பெரிய நீச்சல் குளம் செல்ல ஆசை வந்தது. தண்ணீருக்கு மேலேயும், உள்ளேயும் மிதந்தவாறு நீந்திக் கொண்டிருந்தவர்களை பார்த்த போது நீச்சல் என்பது மிக எளிமையாக தோன்றியது. அதே சமயம் என் புதிய சின்னஞ்சிறு தோழி "அங்கிள் நான் அந்த பெரிய குளத்தில நீச்சல் அடிக்க போறேன். நான் சின்ன பொண்ணு இல்லையா அதனால நான் அந்த ஓரத்தில இருக்கிற கம்பிய பிடிச்சுகிட்டே போயிட்டு வருவேன். நீங்க இங்கேயே இருங்க" என்று சொல்லிவிட்டு அந்த கம்பியை பிடித்தவாறே நீந்தத் துவங்கினாள். எனக்கும் நீந்த வேண்டும் என்ற ஆர்வம் மேலோங்கியது. அவள் சென்ற தடம் பின்பற்றி அந்த பெரிய குளத்தில் இறங்கினேன். இறங்கிய மறுநொடி அந்த கம்பியை இரு கைகளாலும் பிடித்தவாறே அந்த நீச்சல் குளத்தில் நீந்துவது போன்ற ஒரு பிரமையுடன் மெதுவாக நகர்ந்து சென்றேன். உள்ளுக்குள் ஒரு பூரிப்பு, இனம் பிரிக்க தெரியாத ஒரு சந்தோஷ உணர்வு. நீரின் குளுமையும், புதிய முயற்சியும் அதுவரை மனதில் அப்பியிருந்த சோகத்தை தடமறியாமல் அழித்திருந்தது.

                                         மெதுவாக சென்று கொண்டிருந்த நான் அந்த சிறுபெண்ணின் வேகத்திற்கு ஈடுகொடுக்க நினைத்து இன்னும் வேகமாக என்னை செலுத்தினேன். கிட்டத்தட்ட அந்த பெரிய நீச்சல் குளத்தின் பகுதி தூரம் கடந்த போதுதான் கவனித்தேன், அந்தச் சிறுமி ஒரு சுற்றை முடித்து திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் செல்வதற்கு வழி விட வேண்டி என் கைகளை அந்த கம்பிகளில் இருந்து விளக்கி அவள் கடந்த பின் பிடிப்பதற்காக நீட்டினேன். அந்தக் கம்பி என் கைகளுக்கு தட்டுப்பட மறுத்தது. அதே நேரம் என் உடல் எடை தண்ணீரின் எடையை விட அதிகமாக இருந்த காரணத்தாலும், புவியீர்ப்பு சக்தியின் இடையறா செயல்பாட்டாலும் நான் மெல்ல மெல்ல தண்ணீருக்கு உள்ளே சென்று கொண்டிருந்தேன். எவ்வளவோ முயன்றும் அந்த கம்பி கைகளில் சிக்கவில்லை. இறங்கும் போது சற்றும் உணராத ஆழம் அப்போது என்னால் உணர முடிந்தது. பத்திலிருந்து பதினோரு அடி ஆழம் இருந்த அந்த குளத்தின் அடியை என் கால்கள் தொட்டபோது சக்க்ரவியுகத்திலிருந்து வெளிவரும் வழி மறந்து போன அபிமன்யு போல சற்று முன் அந்த பெண்ணிடம் கற்றுக் கொண்ட வித்தைகள் எல்லாம் மூளையின் மேல்தட்டுக்கு வர மறுத்தது.

                                          கீழே சென்ற ஓரிரு நொடிகளில் நாசித் துவாரங்களில் தண்ணீர் செல்ல கொஞ்சம் நிலை தடுமாறினேன். நியுட்டனோ, ஆர்க்கிமெடிஸோ கண்டுபிடித்த தத்துவத்தின்படி மீண்டும் மேலே அழைத்து வரப்பட்டேன்.. தண்ணீருக்கு மேல் என் தலை இருந்தது.. அப்போது தான் கவனித்தேன் அந்த கம்பி சுமார் ஐந்தடி தொலைவில் இருந்தது. ஓரிரு நொடிகளில் மீண்டும் உள்ளே அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன். இம்முறை மனதுக்குள் இனம்புரியா ஒருவித பயம்.. காலையில் விரும்பிக் கேட்ட மரணம் நெருங்கி வரும்போது அதை வரவேற்க மனது இப்போது தயாராய் இல்லை. இம்முறை நான் வேகமாக கீழே உந்தி என் உடலை வெளியே தள்ள முயற்சித்தேன். மேலே வந்த கணத்தில் உதவி வேண்டி "மச்சி" என்று உரக்க அழைத்தேன். என் சப்தம் அவன் காதுகளில் விழுந்ததா என உறுதிப் படுத்தக் கூட சமயம் தாராமல் தண்ணீர் தேவதை என்னை ஆலிங்கனம் செய்ய வேண்டி ஆக்ரோஷத்துடன் உள்ளே இழுத்தாள்.

                                         அந்த ஒரு நொடி மனம் இதுவரை ஒரு நாளும் கண்முன் சந்தித்திராத அந்த மாயப் பிம்பத்தை, கடவுள் எனும் ஒரு சக்தியிடம் உயிர் பிழைக்க வேண்டி மன்றாடியது. மூன்றாம் முறை மேலே செல்ல, இம்முறை தலை தண்ணீருக்கு வெளியே செல்லவில்லை. தவிர கைகளும் கால்களும் நம்பிக்கை இழந்து சோர்ந்துவிட வாய் வழியே நீர் செல்ல கண்முன் தாயின் உருவம் மின்னி மறைந்தது. கண்கள் திறந்தபடியே உடல் உள்ளே செல்ல, தப்பிக்கும் எண்ணங்கள் தவிடுபொடியாக, எமதர்மராஜனுக்கு கைகுலுக்க தயாராகிவிட்ட அந்த ஒரு கணம் மீண்டும் மேலே மீண்டு வருவது போன்ற ஓர் உணர்வு.. யாரோ என் தலைமுடியை பிடித்து இழுப்பதை உணர்ந்தேன். ஓரிரு நொடிகளில் நீச்சல் குளத்தின் மேல் என்னை இழுத்துப் போட்டு என் முன் நின்றிருந்தார் காவலுக்கு வந்த அந்த செக்யுரிட்டி. தொலைவில் ஓடி வந்து கொண்டிருந்த நண்பனும் அவன் மகளும் தெரிந்தனர். காப்பாற்றிய அந்த கனவான் என்னிடம் "நீச்சல் தெரியாம ஏம்ப்பா உள்ளே இறங்கறீங்க" என்றார். அந்த நிலையிலும் உள்ளே குந்திக் கொண்டிருந்த குசும்பன்  வெளியே வந்து "அதுல தாண்ணே த்ரில்லே" என்றேன்.. அவர் ஒரு கேவலமான பார்வையை என் மேல் சிந்திவிட்டு அங்கிருந்து அகன்றார். உள்ளுக்குள் சென்ற க்ளோரின் கலந்த நீரை துப்பியவாரே மனம் சிந்தித்தது "எனைக் காப்பாற்றியது அந்த நீச்சல் குளத்தின் காவலரா, இல்லை இந்த உலகத்தையே காக்கும் காவலரா?"




அலசல் தொடரும்...