ஹலோ, நாங்களும் இன்ஜினியர் தான்!! (முதல் பிரிவு ) -13

முந்தைய பதிவுகளுக்கு...


                       ஓரிரு வாரங்களில் தேர்வுகள் முடிந்து எல்லோரும் ஊருக்கு செல்ல ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தனர். கல்லூரியின் எல்லா பாகங்களிலும் மாணவர்கள் கும்பல் கும்பலாக நின்று கொண்டு ஒருவருக்கொருவர் தங்கள் விடுமுறை திட்டங்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தனர். ரமா நாங்கள் எப்போதும் அமர்ந்து அளவளாவும் சிவில் இஞ்சினியரிங் அருகில் இருந்த ஒரு பெஞ்சில் கொஞ்சம் கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு நின்றிருந்தாள். என் புத்தகப் பையை எடுத்துக் கொண்டு அவள் அருகே சென்றேன். என் வரவுக்காய் காத்திருந்தவள் போல் அந்த பெஞ்சில் அமர்ந்தாள். சிவில் இஞ்சினியரிங் பிரிவு மாணவர்களுக்கு முன்பே தேர்வுகள் முடிந்து விட்டதால் அங்கே நாங்கள் இருவர் மட்டுமே இருந்தோம்.

                         மெதுவாய் சென்று அவள் அருகே ஒன்றும் பேசாமல் அமர்ந்தேன். புத்தகப் பையின் மேல் வைத்திருந்த என் கையை எடுத்து தன் கைகளோடு சேர்த்துக் கொண்டாள். அவள் பக்கமாய் திரும்பிய போது தான் அவள் கண்களில் கோர்த்திருந்த நீரைப் பார்த்தேன்.. "ஏ.. ஏண்டா அழறே" என்றேன் நான். "ம்ம்.. இன்னும் ஒன் மன்த் உங்களை பார்க்க முடியாதே.. அதை நினைச்சதும் என்னையும் அறியாமல் கண்ணீர் வருது. மனசுக்கு கஷ்டமா இருக்கு.." என்றாள். "என்னடா நீ, ஒன் மன்த் இதாங்கறதுக்குள்ள போயிடும். தவிர உன் போன் நம்பர் கொடு. நான் தினமும் கூப்பிடறேன்.." "நான் நம்பர் தர்றேன். ஈவ்னிங் சிக்ஸ் டு சிக்ஸ் தேர்ட்டி கூப்பிடுங்க. நான் உங்க காலுக்காக வெயிட் பண்ணிட்டு இருப்பேன். நீங்க கூப்பிடும் போது என்னைத் தவிர யாரும் எடுத்தா ஒண்ணும் பேசாம வச்சிடுங்க."  "ஏன், ரமாகிட்ட கொடுங்க ன்னு சொல்லி உங்கிட்டே பேசறேன்" "அச்சச்சோ, அப்படி ஏதும் பண்ணிடாதீங்க. அப்பா ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட். அவருக்கு மட்டும் தெரிஞ்சா தொலைச்சுடுவார்." "அப்புறம் கண்டுபிடிக்க போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் கொடுப்பாரா?" என்றதும் "சீரியஸா பேசும்போது விளையாடாதீங்க. " என்று சினமுற்றாள். "ஒக்கே டா, ஐ வில் கால் யு டெய்லி டா.." . அவளை சமாதானப் படுத்தி பின் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு அவளை வண்டிகேட் வரை அழைத்துச் சென்று பேருந்தில் ஏற்றிவிட்டேன். அவள் சென்ற மறு வினாடி அவள் இறக்கி வைத்த பாரம் என் மனதில் ஏறிக் கொண்டது. 

                          "ஐ வில் கால் யு டெய்லி" என்று அவளுக்கு வாக்குறுதி கொடுத்த போதும் அடுத்து வந்த இருபத்தியெட்டு நாட்களும் அவளுக்கு அழைக்கவே இல்லை. அவளை நான் அழைக்காததற்கு என் தரப்பு நியாயங்கள் பல இருக்கவே செய்தன. குரல் மட்டும் கேட்டால் முகம் பார்க்கும் ஏக்கம் தோன்றும் என்பதாலோ, அவளை அழைக்கும் போது வேறு யாராவது பேசிவிடுவார்களோ என்ற பயமோ நிச்சயம் காரணம் இல்லை. இருபத்தியெட்டு நாட்கள் கடும் விரதத்தை என்னால் தொடர முடியாமல் அவள் எண்களை பொதுத் தொலைபேசியில் ஒற்றி எடுத்தேன். ட்ரிங் ட்ரிங் என்று ஒவ்வொரு முறை மணி அடித்த போதும் என் மனசில் அவள் குரலை கேட்கும் சந்தோசம் பொங்கியது. பல ட்ரிங்குகளுக்குப் பிறகு யாரும் எடுக்காத காரணத்தால் நிசப்தமானது தொலைபேசி. 

                         ஏமாற்றத்துடன் திரும்பிய நான் அவளுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதத் துவங்கினேன். இருபத்தியெட்டு நாட்கள் இறுமாப்புடன் இருந்த காரணத்தை காகிதத்தில் விவரிக்க தொடங்கினேன். இன்று அவளிடம் பேச எண்ணிய எல்லாவற்றையும் வார்த்தைகளாய் வடித்து, இடையிடையே அவளை தவிக்க விட்ட காரணத்திற்கு பல "Sorry" களையும் உடன் சேர்த்து எழுதி முடித்தேன். இன்னும் இரண்டு நாட்களில் அவள் வரும் போது கொடுக்க எண்ணி அதை மடித்து என் டைரிக்குள் வைத்தேன். (கதை கதையாய் சம்பவங்களை விவரிக்கும் பழக்கம் இருந்ததால் அன்றெல்லாம் ஒரு குயர் நோட்டுதான் என்னுடைய டைரி) என் தன்னிலை விளக்கத்தை அவள் புரிந்து கொள்வாள் என மனம் நம்பியது. இரண்டு நாட்களும் இமைப்பொழுதில் நகர்ந்து விட அவளை வரவேற்க வேண்டி மோகனூர் சென்று காத்திருந்தேன். அவள் எப்போதும் காலை ஆறு மணிக்கு சென்னையிலிருந்து புறப்பட்டு மதியம் மூன்றரை மணிக்கு வந்து சேரும் வழக்கத்தை நான் அறிந்திருந்ததால் மூன்று மணியிலிருந்து அங்கே காத்திருந்தேன். மூன்றரை மணிக்கு சேலத்திலிருந்து வந்த பேருந்து வந்து நின்றது. அவள் அன்று பூத்த மல்லிகை மொட்டாய் இறங்கினாள்.

                         ஓடிச்சென்று அவள் பைகளை வாங்க  முற்பட்ட போது என் கைகளை தட்டிவிட்டு தானே சுமந்தபடி என்னை புறக்கணித்து முன்னே சென்றாள். "ரமா, நீ எம் மேலே கோபமா இருப்பேன்னு எனக்குத் தெரியும். நான் உனக்கு ஏன் போன் பண்ணலேன்னு தெரிஞ்சா இப்படி பேசாம போகமாட்டே" என்றேன். என் வார்த்தைகளை  அலட்சியப்படுத்திவிட்டு அவள் கிராயூர் செல்லும் பஸ்ஸில் ஏறினாள். எனக்கு சங்கடமாய் இருந்த போதும் அவள் கோபத்தை புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. பஸ்ஸில் நிறைய பேர் அமர்ந்திருந்ததாலும்  அதற்கு மேலும் அவளை தொல்லை செய்ய விரும்பாததாலும் அங்கிருந்து அகன்று விட்டேன். சற்று தொலைவு சென்று திரும்பிப் பார்த்த போதும் அவள் என் பக்கம் பார்க்காமல் வேறு பக்கம் தலையை திருப்பியிருந்தாள். அப்போதைக்கு அவள் கண் முன்னிருந்து தூரச் செல்வதே அவள் கோபம் குறைய ஒரே வழி என்றுணர்ந்த நான் அருகிலிருந்த கடைக்குள் சென்று அமர்ந்துவிட்டு அந்த பஸ் அங்கிருந்து  சென்ற பிறகு வெளியே வந்தேன். 

                         மறுநாள் கல்லூரிக்கு சென்ற நான் வழக்கம் போல் என் இருக்கையில் அமர்ந்தேன். சிவசங்கரி மற்றும் ரமா அமர்ந்திருக்க, என்னை கவனிக்காதது போல் பாவனையில் இருந்தாள். "குட் மார்னிங் சிவா, குட் மார்னிங் ரமா" என்று நான் சொல்ல சிவசங்கரி மட்டும் தலையசைத்தாள். அப்போது அங்கே வந்த அன்பு ரமாவிடம் சென்று "ரமா, உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்" என்றான். "சொல்லுங்க" என்றவளிடம் "நேத்து ஆனந்த், ரொம்ப பீல் பண்ணினான்" "அதுக்கு நான் என்னங்க பண்ண முடியும்" "இல்லே, என்ன நடந்ததுன்னு நீங்க தெரிஞ்சுக்கணும்." "ப்ளீஸ், வேணாங்க.. ஒவ்வொருத்தருக்கும்  முக்கியமான வேலைகள் பலதும் இருக்கும். அதை எல்லாம் நான் தெரிஞ்சுக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லே.." "இல்லே நீங்க கேட்டுத்தான் ஆகணும்." என்றபடி அவன் சொல்ல ஆரம்பிக்க அவள் அதைக் கேட்க விரும்பாமல் வேகமாக வகுப்பறையிலிருந்து வெளியேறினாள். அன்புவும் விடாமல் அவள் பின்னால் சென்றான். 

                         

தொடரும்..